با هر که سخن گفتم در خود گره ای گم بود

           چون کرم شبان تابان می تابی و می تابم

   بر هر که نظر کردم گریان و پریشان بود

          چون ابر سبک بالان می باری و می بارم

   من درد محبت را هرگز به تو نسپردم

        این عقده دیرین را می دانی و می دانم

   بر مرثیه ام بنگر نقش رخ خود بینی

         این قصه غمگین را می خوانی و می خوانم

siavash